carolynn

Nie lubię ludzi. Są błędem. Szłam ulicą. Było ciemno. I świeciły latarnie. Koszmarne, obrzydliwe latarnie. Świeciły jak gorsze gwiazdy.
Chyba nie do końca pojmuję sens tej beznadziejnej bieganiny, której celem jest pognębienie wszystkich na około, zakucie encyklopedii na pamięć i zaliczenie na szóstkę z plusem. Po co im to? Czemu nie uczą się tego, co ich interesuje, tego, co jest dla nich ważne, tego, co ma wartość? Przecież i tak (przepraszam za dosadność) wszystkich jak leci robaki skonsumują jak się raczą przekręcić. I po co nam to wszystko?

Agnieszka ma w zwyczaju mówić, że wszystko da się naprawić. Nie jestem pewna, czy ma rację, ale jak na razie wiele się (na szczęście) nie pomyliła.
Zauważam, że wszyscy mnie olewają. Co ciekawsze, mało mnie to interesuje. Nie przepadam za ludźmi. Zwłaszcza z mojego najbliższego otoczenia. Nic to. Teraz już wszystko jest inaczej. Niesamowite. Po to się męczyłam ponad dwa lata, żeby tak po prostu, w ciągu pięciu minut wszystko rozbiło się o dwa słowa.
W sumie był dzisiaj dobry dzień. Choć beznadziejny, nudny, pusty i nie mający żadnego celu... to jednak całkiem dobry.

Jestem wypompowana, nie mam już siły. A żeby było ciekawiej, to nie mam w tym tygodniu weekendu. Fajnie. Chyba pójdę spać, za dużo już rzeczy dzisiaj schrzaniłam. Prawdę powiedziawszy, nie mogę się doczekać poniedziałku... i końca świata.

Bardziej serio. Ale też nie do końca. Bo po co? Skoro sama wobec siebie nie jestem szczera, wobec potencjalnych odbiorców tego poronionego pomysłu również nie będę. Po co? Wszyscy kłamią, tylko, że nie ma to znaczenia, bo i tak nikt nikomu nie wierzy...

I stało się. Dziwna rzecz. Bardzo na to liczyłam, a i za sto lat się nie spodziewałam. Lecz jednak! Czemu teraz? A nie za miesiąc, albo za rok? Czemu nie 365 dni temu? Nieważne. Ważne, że jesteś.